دانلود پی دی اف کتاب تاریخ اندیشه های سیاسی سیاسی حسین بشیریه PDF

بخشی از کتاب تاریخ اندیشه های سیاسی سیاسی حسین بشیریه

بی‌شک مارکسیسم یکی از جنبش‌های فکری مهم قرن نوزدهم و بیستم محسوب می‌شود و در طی صد سال گذشته تأثیر چشمگیری بر تاریخ و اندیشه‌های غربی و جهانی داشته است. انقلاب روسیه، مبتنی بر تعبیری از مارکسیسم، به نوسازی و صنعتی‌شدن بخشی از جهان انجامید. در غرب نیز دولت رفاه تا حدی تحت تأثیر گسترش جنبش‌ها و اندیشه‌های سوسیالیستی و رادیکالی به وجود آمد، که خود از طریق مارکسیسم در قرن بیستم جان تازه‌ای گرفتند. به‌طور کلی، مارکسیسم در معانی مختلف، تأثیر عمده‌ای در رادیکال‌کردن جو فکری قرن بیستم در سطح جهانی داشته است. با این وجود، در خصوص وحدت یا تعارض درونی و همچنین محتوا و جوهره مارکسیسم، بین مارکسیست‌ها اختلاف نظر وجود دارد. هرچند که همگی به نوعی تعبیر خود از مارکسیسم را به آثار مارکس مستند می‌کنند و مدعی درستی آن تعبیر هستند. بدین‌سان، در طی قرن بیستم انواع گوناگونی از مارکسیسم پدید آمد که در بسیاری موارد حتی از حدود مقصود مارکس نیز فراتر رفت. بنابراین نمی‌توان انواع مختلف و متعارض مارکسیسم را صرفاً حاصل اندیشه‌های مارکس به‌شمار آورد، بلکه مارکسیسم به مراتب گسترده‌تر از اندیشه‌های مارکس است.

معرفی کتاب تاریخ اندیشه های سیاسی سیاسی حسین بشیریه

اندیشهٔ کارل مارکس نیز در راستای آسیب‌شناسی اجتماعی و تلاش برای رهایی‌بخشی انسان قرار داشت. تمام اجزاء اندیشهٔ او به این محور مرکزی پیوند می‌خورند. به بیان ساده، مارکس آسیب‌شناس جامعهٔ مدرن، سرمایه‌داری و فردگرایی بود و به دنبال تشکیل جامعه‌ای بهتر و عادلانه می‌اندیشید. دغدغهٔ اصلی مارکس از نخستین آثارش، مسئلهٔ رهایی‌بخشی بود. او در رساله‌های اولیه‌اش، بین رهایی‌بخشی سیاسی/فردی و رهایی‌بخشی انسانی/جمعی تمایز قائل می‌شد. به نظر مارکس، رهایی‌بخشی سیاسی به معنای اعطای حقوق و آزادی‌های فردی طبق ایدئولوژی لیبرالیسم، درواقع مانع از رهایی‌بخشی انسانی است.

چرا باید کتاب تاریخ اندیشه های سیاسی سیاسی حسین بشیریه خریداری کنیم؟

زیرا فرض اساسی لیبرالیسم این است که انسان‌ها نیازمند مصونیت از خطر و آزار یکدیگر هستند و برای آزادی و امنیت یکدیگر تهدیدی محسوب می‌شوند. آزادی در این مفهوم منفی است، درحالی‌که آزادی مثبت و واقعی را باید در متن زندگی جمعی و روابط انسانی و اجتماعی جستجو کرد، نه در فردیت. رهایی جمعی، به معنای رهایی از شرایط وجودی ازخودبیگانگی و کار ازخودبیگانه است. گرایش آسیب‌شناسانه و چاره‌اندیشانهٔ مارکس در رساله‌های بعدی او بیشتر نمایان می‌شود. او در این رساله‌ها از داروهای موقتی و مسکن برای معالجهٔ کاذب توده‌های مردم یاد می‌کند. اما به نظر او، داروی واقعی، خودآگاهی جمعی و مبارزهٔ آگاهانه است که در قالب کارگزار خودآگاه نمودار می‌شود و به رهایی‌بخشی جمعی منجر می‌شود. مسئلهٔ اصلی مارکس این بود که چرا انسان‌ها در فرایند تاریخ دچار ازخودبیگانگی و شیءگشتگی شده‌اند و چگونه می‌توانند از این آسیب رهایی یابند. از این اندیشه، تعبیرها و تفسیرهای پرشمار و گوناگونی ارائه شده که موضوع بررسی کتاب حاضر است.