دانلود پی دی اف کتاب شرح شوق سعید حمیدیان جلد دوم PDF

بخشی از کتاب شرح شوق سعید حمیدیان جلد دوم

واژه “باد شُرطه” از چند دهه پیش مورد تردید صاحبنظران در مورد اصل و نسب آن قرار گرفته است که آیا از ریشه “ش ر ط” و به معنای شرط و مشروط است یا خیر. علامه قزوینی به قطع و یقین اعلام کرده که: “شرطه” در هیچ‌یک از فرهنگ‌های عربی نیامده است و نتیجه گرفت که این واژه از یکی از زبان‌های مختلف و متنوع ملل و اقوام سواحل میان خلیج فارس، هند، سیلان، جاوه و جزایر بی‌شمار این دریا برگرفته شده است. (“باد شرطه”، یادگار، سال ۴، شماره ۱-۲، صفحات ۶۳-۶۸) علاوه بر این، علامه فقید دو شاهد عربی برای اصل “شرتا” ارائه کرده است (به نقل از عجایب الهند، صفحات ۳۷ و حواشی آن ۱۹۸). (یادداشت‌ها ۵، صفحه ۲۰۴) آخرین و دقیق‌ترین تحقیق از علی اشرف صادقی است که معتقد است “شرتا” در زبان پارسی از دوره ساسانی به بعد رایج بوده است. این حدس با صورتی از این واژه در گویش کمزاری در جنوب ایران به شکل “شرتغ” به معنای طوفان تأیید می‌شود. واج “غ” در این واژه، صورت تحول‌یافته “گ” در آخر کلمات زبان پهلوی در جایگاه پس از مصوت است. این “گ” ها در معادل‌های دری این کلمات افتاده‌اند، اما در گویش کمزاری به “غ” تبدیل شده‌اند، همچنان که واژه‌های گربه، خانه، جامه، استره، هیمه، گرسنه، تشنه به صورت گربَغ، خَنَغ، جامَغ، سِتَرَغ، هیمَغ، گُشنَغ و چَینَغ درآمده‌اند. “شرتغ” باید از صورت پهلوی artag گرفته شده باشد که بعدها در فارسی به “شَرته” بدل و از فارسی وارد عربی گردیده است. (“باد شرطه”، نشر دانش، سال شانزدهم، شماره اول، بهار ۱۳۷۸، صفحات ۴۸-۴۹)

معرفی کتاب شرح شوق سعید حمیدیان جلد دوم

در این کتاب، بر اساس مدخل‌های هر شعر، شرحی جامع ارائه شده که بر تجزیه و تحلیل ساختار سروده‌ها و بررسی پیوندهای اجزای شعر متمرکز است و گوشه‌هایی از منش و اندیشه‌های شاعر نیز به مخاطب عرضه شده است. تألیف این اثر سترگ توسط دکتر حمیدیان نزدیک به ۳۰ سال به طول انجامید؛ که حدود ۲۵ سال از این مدت، صرف مطالعه منابع و یادداشت‌برداری و ۵ سال نیز صرف نگارش و چاپ آن شده است.

چرا باید کتاب شرح شوق سعید حمیدیان جلد دوم خریداری کنیم؟

این شرح را می‌توان تفسیر شعر حافظ با استفاده از شعر پارسی دانست، ابتدا با اشعار خود او و سپس با تمامی متون مهم ادبیات فارسی. یکی از تفاوت‌های برجسته این شرح، مربوط به متن مبناست. در حالی که هر یک از شروح و تفاسیر معمولاً با اتکا به یک متن و طبع خاص از دیوان حافظ تدوین شده‌اند، نگارنده در این شرح هر جا که طبع خانلری را در شرح و تحلیل کافی ندیده، از طبع علامه قزوینی استفاده کرده و هر دو را به عنوان مبنا قرار داده است.